Gene bir süredir yazılarıma ara verdim.
Açıkçası hergün, sürekli yazmak, olayların ayrıntıları arasına sıkıştırıyor beni.
Biraz uzaktan bakabilmek, görebilmek için böyle ara vermek iyi oluyor.
Farkında mısınız bilmem, tüm dünyada insanlar gittikçe yoğunlaşan bir arayış içindeler.
Neden?
Neyi arıyorlar?
Huzuru mu?
Barışı mı?
Bu sorular uzar gider...
Bana göre insanoğlu kendisini arıyor.
Çünkü büyük bir tatminsizlik içinde.
Bundan önceki bir kaç yazımda, insan bedeni ile toplum arasındaki işleyiş açısından benzerlikleri, paralellikleri açıklamaya çalışmıştım.
O seriyi sürdüreceğim.
Kendini bilemeyen, kendisi gibilerin oluşturduğu toplumu nasıl bilecek?
Gelen bazı mailler beni o kadar şaşırtıyor ki...
Örneğin bir kaç gün önce bir bey yazmış:
"Ben 62 yaşındayım. Tüm yaşamım, fakir bir aileden gelmem nedeniyle, yoğun bir şekilde çalışmakla geçti. Şimdi çok param var. Ama nedense hep bir şeyler eksik gibi geliyor. En iyi bildiğim / bana göre tek bildiği/ şey çalışmak olduğu için, bu eksikliği yok etmek için daha çok, daha çok çalışıyorum ama bir türlü o eksiklik yok olmuyor. Hatta sanki daha da çoğalıyor"
Burada özetleyerek verdiğim yazısı bir hayli uzundu.
Kendisine tek bir sorudan ibaret yanıt gönderdim:
"çayınızı kaç şekerli içersiniz?"
Bu sorumu epey yadırgamış olacak ki, anında: "Nasıl yani? Ne alakası var?"
Şeklinde bir mail geldi.
Açıkçası ilk yazısından, gözümün önüne, belki yıllardır çayını veya kahvesini kendisi hazırlamamış, evinde eşi, iş yerinde ise sekreteri veya bir başka kişi hazırlamış getirmiş bir kişi canlanmıştı. Malum, O sürekli çalışmalı, daha çok çalışmalıydı ya...
Elbette yanılmış olabilirdim ama gelen yanıtından yanılmadığımı anladım.
İkinci bir soru ile yanıtladım kendisini:
" Kaç yıldır yalınayak toprağa basmıyorsunuz?
Bu sorumdan sonra, nereye varmak istediğimi anlamıştı ve sadece:"anladım" dedi ve bir süredir yazı gelmiyor.
Umarım gerçekten, doğadan ne kadar uzağa düştüğünü,
yeryüzündeki canlı yaşamın bir parçası olduğunu,
kendisi veya başka bir parçanın aksaması ile tüm dengelerin bozulabileceğini,
toprağa dokunmanın, yalınayak toprak üzerinde yürümenin, hem bedenimizdeki statik elektriği boşaltarak, rahatlattığını, hem de doğanın, sadece bir parçası olduğumuzu, onu ve herşeyi kontrol altına almaya çalışmanın çok aptalca olduğunu,
aşırı derecede çalışarak, elde edeceği paranın, lüksün, kendi gerçek değerine hiç bir şey katmadığını,
hatta, bu aşırı çabanın getirdiği yıpranma ile değerinden / fiziksel ve özellikle ruhsal sağlığından/ yitirdiğini anlamıştır...
Hepinize sevgiler...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder